Το να καταφέρεις μια καλή ταινία για την οικονομική κρίση δεν είναι εύκολο. Το Wall Street 2 δεν βλεπόταν. Το Glengarry Glenross χάρη στην διεισδυτική ματιά του Mamet είχε ψυχή και το Margin Call καταφέρνει να το ανταγωνιστεί στα ίσια. Δεν είναι μόνο θέμα cast γιατί μιλάμε για μια dream team σχεδόν σε αυτό το επίπεδο. O Spacey επιτέλους θυμάται ότι είναι ηθοποιός, ο Irons σε διαφορετικό ρόλο αλλά σε μεγάλα κέφια, οι πιο νέοι με όρεξη και προσοχή στη λεπτομέρεια.
Εκτός από την σκηνοθεσία που έχει μια φρεσκάδα, είναι το σενάριο που ξεχωρίζει. Ότι έκανε σε σχεδόν τρεις ώρες το Inside Job εδώ το βλέπουμε χωρίς τεχνικούς όρους και φρου φρου. Και σίγουρα με περισσότερη ψυχή. Δεν αποφεύγονται μερικοί μονόλογοι για να μας εξηγήσουν τον καπιταλισμό αλλά τουλάχιστον είναι σύντομοι.
Το πραγματικό επίτευγμα της ταινίας είναι ότι καταφέρνει να μας κάνει συμπαθείς τους πρωταγωνιστές, αυτά τα απαράδεκτα σκουλήκια που κατέστρεψαν υποτίθεται την Ελλάδα και όλο τον υπόλοιπο πλανήτη βγάζοντας σχεδόν 3 εκατομμύρια σε μια μέρα ως bonus για ζέσταμα. Γιατί και αυτοί είναι άνθρωποι και τελικά στην θέση τους μάλλον τα ίδια θα κάναμε όλοι.