Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γοργόνα που ερωτεύτηκε έναν πρίγκιπα. Ανήκαν όμως σε διαφορετικούς κόσμους πράγμα το οποίο καθιστούσε την ένωση τους δύσκολη. Νομίζετε!
Θυμάστε το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν τη “Μικρή γοργόνα”; Πιστεύω πως ναι.
Όχι δε θα σας μιλήσω για έρωτες, αγάπες και λέλουδα. Θα κάνω κοπτοραπτική και θα το προσαρμόσω στα μέτρα μου. Θα ζουμάρω και θα απομονώσω τη σκηνή που θέλω. Παρόλο που το παραμύθι έχει διττή σημασία. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Συνεχίζω.
Πού είχα μείνει; Το λοιπόν, θα επικεντρωθώ στο σημείο όπου έγινε άνθρωπος. Όταν η ουρά έγινε πόδια. Της είχε πει τότε η μάγισσα ότι αν αποκτήσει πόδια κάθε βήμα θα είναι σα να την κόβουν μαχαίρια. Εκείνη το (απο)δέχτηκε. Η δύναμη της θέλησης γαρ. Πονούσε. Υπέφερε. Έσφιγγε τα δόντια όμως και συνέχιζε. Μπροστά. Αντλούσε υπομονή και δύναμη από την επιθυμία της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από αυτό. Τη θέληση και την επιθυμία να συνεχίσουμε.
Το ένστικτο της επιβίωσης που σημαίνει προχωράω και όχι αναπνέω.
Η μορφή του πρίγκιπα στην προκειμένη είναι καθόλα αφαιρετική. Συμβολική θα έλεγα καλύτερα. Ο πρίγκιπας που είναι το ανώτερο αγαθό. Μεταβλητή έννοια, εντελώς υποκειμενική με διαφορετική ερμηνεία για τον κάθε άνθρωπο.
Η μικρή γοργόνα που πέταξε την ουρά. Απέκτησε πόδια για να προχωρήσει. Και ας μάτωναν τα πόδια της. Αυτή συνέχιζε.
Όταν είμαστε αποφασισμένοι να πετύχουμε και συναντάμε εμπόδια είναι κάπως έτσι. Κάθε βήμα σουβλιά.
Και νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο. Οι ώμοι σου βαραίνουν. Τα πόδια σου λυγίζουν. Γονατίζεις για να μην πέσεις. Η ανάσα σου κόβεται. Αισθάνεσαι ότι σε χτυπάνε από παντού. Υπομένεις. Για να επιβιώσεις. Για να προχωρήσεις. Για να μην σε συνθλίψουν οι συμπληγάδες.
Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με την επιλογή. Σφίγγεις τα δόντια και προχωράς ή παραιτείσαι και κόβεις τα πόδια σου και ξαναγυρίζεις να κολυμπήσεις στο βυθό της ανυπαρξίας;
Τροχοπέδη στην εξέλιξη σου. Εδώ σε θέλω κάβουρα που περπατάς στα κάρβουνα όπως λέει και η γνωστή παροιμία!
Τις συγκυρίες δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε ή να τις προβλέψουμε έστω. Τη δύναμη μας όμως; Είναι τα αποθέματα ενέργειας που έχουμε μεριμνήσει να διαφυλάξουμε μέσα μας.
Κάθε στιγμή που εκμεταλλευόμαστε σωστά. Κάθε φορά που δεν σπαταλάμε φαιά ουσία σε πράγματα ανούσια.
Όταν ρουφάμε τη ζωή με το μεδούλι.
Τότε έχουμε ενέργεια και δύναμη για όταν οι περιστάσεις τον απαιτήσουν.
Πόσοι όμως από εμάς το κάνουμε αυτό; Εμπρός λοιπόν. Μπείτε στη σειρά – και εγώ μαζί σας μη νομίζετε ότι κάνω την έξυπνη- σηκώστε τα χέρια όσοι πιστεύετε ότι κάθε λεπτό που περνάει είναι πολύτιμο.
Σας ρίχνω το γάντι!
Κάθε λεπτό που περνάει είναι μια ευκαιρία που χάνεται. Εξαφανίζεται. Δεν επιστρέφει. Όταν το σπαταλάμε σε σκέψεις και καταστάσεις που δεν αξίζει, ασυναίσθητα χάνουμε και ένα μέρος της δύναμης μας.
Γιατί πρέπει να χάσουμε για να εκτιμήσουμε; Γιατί να υπάρχει κάτι χειρότερο για να παραδειγματιστούμε; Όταν το μόνο απτό που υπάρχει είναι ο χρόνος που έχουμε τώρα;
Και όταν θα έλθει αυτή η στιγμή θα έχουμε χρόνο να επανορθώσουμε ή θα είναι ήδη αργά;
Μη βιαστειτε να απαντήσετε. Ρητορικό το ερώτημα.
Ο μοναδικός μας αντίπαλος είναι ο εαυτός μας!
Πριν καιρό είδα ένα βίντεο που με έβαλε σε σκέψεις. Ο Δημήτρης Κοντοπίδης μιλάει στους “Πρωταγωνιστές” ανάμεσα σε άλλα παιδιά. Για τη θέληση του για ζωή. Για τη δύναμη του να συνεχίζει χωρίς να αποποιείται την αδύναμη -ανθρώπινη -του φύση. Δεν είναι ένα κομμάτι πέτρα, δεν προσπαθεί να γίνει ήρωας. Γι αυτόν η ζωή έχει κύματα χωρίς νηνεμίες. Και όμως παλεύει με αυτά για να διεκδικήσει αυτό που θεωρούμε αυτονόητο. Την ίδια τη ζωή.
Τίποτα, όμως, δεν είναι δεδομένο ούτε καν η ίδια η ζωή. Γι αυτό να δώσουμε ζωή στο χρόνο μας όπως κάνει ο Δημήτρης. Και χρώμα στη ζωή μας όπως λέω εγώ.
Και να λυγίσουμε και να πέσουμε τι έγινε; Άνθρωποι είμαστε. Με σάρκα οστά και αδυναμίες.
Όταν σκοντάψουμε στο δρόμο και πέσουμε τι κάνουμε; Δε νομιζω να καθόμαστε καταμεσής.
Δίνουμε μια και σηκωνόμαστε. Εντάξει κάποιες φορές η σούπα είναι τέτοια που χρειαζόμαστε βοήθεια. Σηκωνόμαστε όμως. Αυτό κρατάμε.
Γι’ αυτό προσοχή στη δύναμη μας. Είναι το μόνο που είναι στο χέρι μας…
Μουσική παρακαλώ…
Αφιερωμένο!
“Ο αετός κι αν πληγωθεί στα ύψη πάντα βγαίνει
είναι πουλί περήφανο γι’ αυτό στη γης δε μένει”
