Μια σχέση που εχει φτάσει σε ‘αδιέξοδο’ η σε μια κατάσταση που βλέπεις οτι ‘δεν πάει αλλο πια’, οταν η μοναδική λύση φαίνεται να είναι ο χωρισμός, ακόμα και σ’αυτή την περίπτωση υπάρχει ελπίδα, υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να αναστρέψεις τα πράγατα. Οσα χρόνια και να εχουν περάσει και οσο και αν η ‘φλόγα’ και το πάθος να εχουν καταλαγιάσει, υπάρχει τρόπος αν υπάρχει ακόμα φλόγα.
Φαντάσου, αν ολο, το αρνητικό συναισθηματικό φορτίο του παρελθόντος μπορούσε να διαγραφεί. Αλλωστε το παρελθόν ουσιαστικά δεν είναι τίποτα αλλο απο μια επιταγή που εχει εξωφληθεί. Δεν υπάρχει πια, είναι σαν να κοιτάς παλιές φωτογραφίες. Το να κουβαλάς ενα ‘νεκρο’ φορτίο δεν είναι οτι καλύτερο για το μέλλον σου και την επιβίωση της σχέσης σου. Ισως σου χρησιμεύει στο να δικαιολογείς τον εαυτό σου τα λάθη και τις ‘προδοσίες’ που εκανες σε βάρος του συντρόφου σου. Πραγματικά, δεν εχεις ανάγκη να κάνεις κατι τέτοιο εαν γνωρίζεις πως μπορείς να αποκαταστήσεις την σχέση σας, να την κάνεις καλύτερη και πιο ουσιαστική, μεσα απο την αλήθεια. Το δυσκολότερομ έρος για την αποκατάσταση μιας σχέσ ης είναι να αναλάβεις την ευθύνη των σφαλμάτων σου και να παραδεχτείς οτι εκανες λάθος – χωρίς καμία δικαιολογία ομως.
Βλέπεις, ολοι, μα ολοι, εχουμε μια εμφυτη παρόρμηση να εχουμε πάντα δίκιο και ετσι το να παραδεχτούμε οτι σφάλαμε συγκρούεται με αυτή την έμφυτη και αυτόματη παρόρμησή μας. Ετσι η αναγνώριση και η ανάληψη των σφαλάτων σου με υπευθυνότητα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα.
Υπάρχει και ο φόβος της τιμωρίας που συβμάλλει στην αυτόματη δικαιολόγηση οποιασδήποτε συπεριφοράς σου που βγαίνει εξω απο τα ηθικά και κοινωνικά αποδεκτά όρια. Πως να εξηγήσεις την ζημιά που προκάλεσες στο σταθμευμένο αυτοκίνητο του γείτονα, χθές βράδυ, οταν προσπαθούσες να παρκάρεις το δικό σου όχημα, χωρίς να του αφήσεις ουτε ενα σημείωμα?
Παρα μόλις αντελήφθηκες οτι προξένησες ζημιά, την κ οπάνησες, αφου πρώτα βεβαιώθηκες οτι δεν σε είδε κανείς? Μικρές ανήθικες πράξεις σαν κι αυτή σε καθιστούν ολοένα και λιγότερο υπεύθυνο άτομο,οδηγείσαι λίγο λίγο στην ανευθυνότητα. Με τα χρόνια ξεπέφτεις ολο και περισσότερο και γίνεσαι ικανότερη για μεγαλύτερες ‘παραβάσεις’, η φωνή της συνείδησής σου εξασθενεί και κάποια στιγή παύει να σου μιλά. Παύεις να επικοινωνείς με τα συναισθήματά σου και να τα αναγνωρίζεις. Τους φέρεσαι σαν άτακτα παιδιά που χρειάζονται πειθαρχία. Ετσι η επικοινωνία σου μαζί τους αποκόπτεται και λειτουργείς εγωιστικά. Μερικές φορές, ακομα και οι εξηγήσεις που δίνεις μοιάζουν να ξεπερνάνε σε εφευρετικότητα και τα παραύθια του Μινχάουζεν. Η δικαιολόγηση κάθε λανθασμένης, ανέντιμης η αδικης πράξης και συμπεριφοράς σου, δεν είναι τίποτα άλλο απο μια προσπάθεια για να νοιώσεις εσυ καλύτερα!
Να νοιώσεις οτι εχεις δίκιο.
Comments are closed.