Σοπενχάουερ: Τα πάθη

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑΕΙ από τα πρώτα όνειρα της νιότης, που λαμβάνει υπόψη του την προσωπική του εμπειρία και την εμπειρία των άλλων, που μελέτησε την ιστορία του παρελθόντος και την ιστορία της εποχής του, αν η λογική του δεν διαταράσσεται από αξερίζωτες προκαταλήψεις, θα φτάσει εντέλει στο συμπέρασμα ότι αυτός ο κόσμος των ανθρώπων είναι το βασίλειο του τυχαίου και του λάθους, που δεσπόζουν πάνω του και τον κυβερνούν όπως τους αρέσει, χωρίς τον παραμικρό οίκτο, έχοντας την αρωγή της τρέλας και της κακίας, οι οποίες δεν παύουν να σείουν απειλητικά το μαστίγιό τους.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ μεταξύ των ανθρώπων δεν ξεπροβάλλει παρά μέσα από χίλιους κόπους, κάθε ευγενική και συνετή έμπνευση δύσκολα βρίσκει την ευκαιρία να εκδηλωθεί, να δράσει, να εισακουστεί, ενώ αντιθέτως το παράλογο και το εσφαλμένο στον τομέα των ιδεών, ο πλατειασμός και η χυδαιότητα στα πεδία της τέχνης, η απάτη και ο δόλος στην καθημερινή συναναστροφή βασιλεύουν χωρίς αμφισβήτηση και σχεδόν χωρίς διακοπή.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ειδικά, η ιστορία μιας ζωής είναι η ιστορία μιας ταλαιπωρίας, διότι κάθε σταδιοδρομία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αδιάκοπη σειρά από αναποδιές και αντιξοότητες, που καθένας προσπαθεί να κρύψει, επειδή γνωρίζει ότι κάθε άλλο παρά την συμπάθεια ή την λύπη θα προκαλέσει στους άλλους.

ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ με την κακοτυχία του μεγάλη ικανοποίηση, δεδομένου ότι οι άνθρωποι αρέσκονται να φαντάζονται τις σκοτούρες των άλλων, από τις οποίες οι ίδιοι ξεφεύγουν επί του παρόντος…