εκδόσεις Ωκεανίδα
Γράφει η Έλια Κουρή
«Να προσέχεις τη μυρμηγκότρυπα…»
Το «Πέτρα και μέλι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, είναι ένα μυθιστόρημα που ξεχειλίζει από συναισθήματα. Από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα ο αναγνώστης καταλαμβάνεται από μια πηγαία εσωτερική συγκίνηση –πολλές φορές τα δάκρυα είναι προ των πυλών– καθώς παρακολουθεί την εξέλιξη της πλοκής, χωρίς όμως να θλίβεται στο ελάχιστο. Aντιθέτως, ρουφά τις σελίδες και βυθίζεται στα άδυτα της ψυχής των ηρώων.
Η Ζέμπη στήνει το αφηγηματικό σκηνικό στη Μάνη, όπου 34 χρόνια πριν ένα τυχαίο γεγονός γίνεται η αφορμή να αναβιώσει η βεντέτα ανάμεσα σε δύο οικογένειες. Ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι αναγκάζεται να ξεριζωθεί από τον τόπο του και να μεταναστεύσει στην Αμερική.
17 χρόνια μετά, με πρόσχημα λόγους επαγγελματικούς αλλά στην πραγματικότητα για να λύσει παλιούς λογαριασμούς, να ξορκίσει το παρελθόν που τον στοιχειώνει και να γλιτώσει από τις ενοχές που τον βασανίζουν, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη. Εκεί τον περιμένει ο έρωτας. Ένας έρωτας δυνατός, σαρωτικός, φλογερός!
Δύο επιστροφές στο γενέθλιο τόπο με διαφορά 17 χρόνων. Είναι ικανές να σε κάνουν να συμφιλιωθείς με το παρελθόν, να αγαπήσεις, να προδώσεις και να προδοθείς, να διεκδικήσεις όσα σου χρωστάει η ζωή;
H επιτυχία του μυθιστορήματος έγκειται στην παραστατική και γλαφυρή πρωτοπρόσωπη αφήγηση, είτε από τη μεριά του κεντρικού ήρωα, του Οδυσσέα, είτε από τη μεριά του Αλέξη. Η Ζέμπη, με όπλο της τον εσωτερικό μονόλογο, σκιαγραφεί άρτιους, απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Οι ήρωες ζουν έντονα, απολαμβάνουν καθετί στο έπακρο, δεν διστάζουν να αμφισβητήσουν προσωπικές επιλογές, να τσαλακώσουν την εικόνα τους, να κλάψουν, να διεκδικήσουν. Έρχονται αντιμέτωποι καταπρόσωπο με την άλλη πλευρά του εαυτού τους ─το alter ego τους─, σκέφτονται, κάνουν την αυτοκριτική τους. Προκαλούν στον αναγνώστη συμπάθεια, άλλες φορές αντιπάθεια, πόνο, λύπη, χαρά. Η μόνη αφήγηση που γίνεται σε τρίτο πρόσωπο είναι η ιστορία της Μελένιας και αυτό γιατί τα βιώματά της πονάνε πολύ. Επίσης, η έξυπνη εναλλαγή ανάμεσα στο τώρα και το χθες, στην πρώτη και δεύτερη επιστροφή στη Μάνη, στο σωστό σημείο κάθε φορά, εντείνει την αγωνία του αναγνώστη για το τι θα γίνει παρακάτω.
Καταιγισμός συναισθημάτων, χρωμάτων και ένας απόλυτα συμβατός τίτλος καθώς συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του τόπου που έχει σημαδέψει τους ήρωες –αίμα μανιάτικο κυλάει στις φλέβες τους– με τα αντικρουόμενα συναισθήματα από τα οποία διακατέχονται καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της μυθοπλασίας.
Το μυθιστόρημα διαβάζεται μονορούφι. Η πλοκή σε παρασύρει. Ταξιδεύεις στη Μάνη, σε πυργόσπιτα, σε πέτρινους πύργους, βιώνεις τη μανιάτικη βεντέτα, τα μοιρολόγια, γίνεσαι ένα με τους ήρωες, ερωτεύεσαι, προδίδεις και προδίδεσαι, διεκδικείς τα χαμένα όνειρα, ελπίζεις, προσπαθείς και παρά τα εμπόδια καταφέρνεις να επιπλεύσεις, να ζήσεις τη στιγμή και γιατί όχι να λυτρωθείς. Αυτό είναι και το μήνυμα του βιβλίου! Όπως ακριβώς και τα μυρμήγκια. Όσο κι αν προσπαθείς να τα πατήσεις, να τα λιώσεις, εκείνα πάντα καταφέρνουν να τρυπώσουν στη φωλιά τους… Γι’ αυτό «Να προσέχεις τη μυρμηγκότρυπα!»
