“Σαν να είναι ξένος, καλωσόρισε το. Υπάρχουν πολλά περισσότερα μεταξύ ουρανού και Γης από ότι φαντάζεται η φιλοσοφία σου.” (Αμλετ)
Ήταν 1976 όταν ο David Bowie έφτασε στο Βερολίνο. Χάλια γάμος, δημιουργικά κολλημένος, είχε αλλάξει τόσες περσόνες που δεν ήξερε τι ήταν, ο γάμος του χάλια και τίγκα στα ναρκωτικά. Και πήγε στο Βερολίνο. Αναρχία και ναρκωτικά παντού, αυτός στα όρια της τρέλας και της εξάντλησης. Ακόμα και ο πάντα τρελαμένος συγκάτοικός του Iggy Pop απορούσε. Και εκεί, δίπλα στο τείχος, υπό το βλέμμα ένοπλων φρουρών, αντί για τον συνηθισμένο του παραγωγό έφερε τον Brian Eno. Είχε γίνει γνωστός ως ο τρελός keyboardίστας των Roxy Music και είχε ήδη τρελάνει τον Phil Collins σε προηγούμενη δουλειά με τα περίεργα συστήματά του.
Έγραφε σε κάρτες διάφορα και μετά έβαζε όλους να τα ακολουθούν. Μια μέρα ο τρομερός Carlos Alomar, ξακουστός κιθαρίστας, τράβηξε κάρτα που έλεγε να παίξει ντραμς! Κι όμως, σε αυτό το χάος έφτιαξε o Bowie το “Heroes” και ο Iggy Pop το “Lust for life”. Ξεκόλλησε, ξέφυγε, μεγαλούργησε.
Προφανώς δεν θα δούλευε το ίδιο κόλπο αν βάζαμε δυο ατάλαντους να αλλάζουν όργανα στην τύχη. Αλλά μερικές φορές η τυχαιότητα, η μπουρδελοποίηση που φέρνει στην ζωή μας ένα άλλο άτομο ή μια μεγάλη αλλαγή, βοηθάνε να πάμε παραπέρα. Κατά περίεργο τρόπο οι άνθρωποι που μπορούν να συγκεντρώνονται εύκολα είναι συχνά και λιγότερο δημιουργικοί. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται, απειλούνται, μπερδεύονται, ξεφεύγουν. Οι επιστήμονες που παράγουν επί πολλά χρόνια κορυφαίες δουλειές συνήθως είναι αυτοί που αλλάζουν τομείς συχνά. Το ίδιο ισχύει και με τον Bowie βέβαια, από ταινίες, ποιήματα, ζωγραφική, δίσκους άλλων, μετακομίσεις, τίποτα δεν έμενε σταθερό. Το σύμπαν δεν έχει καμία υποχρέωση να βγάζει νόημα για εμάς.
Σήμερα τα χαράματα είδα έναν άνθρωπο να κάνει για πολλοστή φορά το αδύνατον.