Καλησπέρα Προβατάκια.
Ο Λύκος βγήκε πάλι παγανιά, μια και τα πεταχτά του, γκρίζα αυτιά, έπιασαν πάλι άναρθρες κραυγές κορακιών από τις οθόνες. Τους γνωστούς δημοσιο-κόρακες , που κράζουν κατά παραγγελία και με το δόγμα της “ίσης μεταχείρισης” και του “να ακουστούν όλες οι πλευρές” προσπαθούν να μας πείσει πως είναι όλοι το ίδιο, κάτι που, προβατάκια μου δεν είναι ισότητα αλλά ισοπέδωση.
Τι λοιπόν με έκανε πάλι να πετάξω την προβιά και να γρυλλίσω; Οι μάνες!
Η μάνα είναι ιερή, μας δίνει ζωή, μας διαμορφώνει την προσωπικότητα σε μέγιστο βαθμό-σε όσους είχαμε την ευχή και κατάρα να έχουμε μία- και σε αυτήν οφείλουμε το γεγονός ότι ζούμε και μεγαλώνουμε, καθώς και όσες ψυχώσεις κουβαλάμε από τα τρυφερά χρόνια που ήτανε η θεά μας και ακούγαμε την κάθε της λέξη ευλαβικά.
Πάνω από όλα η μάνα είναι αγάπη. Αγάπη προς το βλαστάρι της, το μονάκριβό της, το σπλάχνο της και φυσικά προστασία, θαλπωρή! Μην κρυώσει, μην πάθει κάτι, μην πεινάσει, μη στάξει και μη βρέξει. Μάνα είναι μόνο μία!
Να πούμε όμως και τί ΔΕΝ είναι η μάνα: Η μάνα δεν είναι το δίκαιο, η μάνα δεν είναι η αλήθεια και κυρίως, η μάνα δεν είναι αντικειμενική.
Πολλές το παλεύουν, το παίζουν προοδευτικές ή αμέτοχες ή φιλελεύθερες, αλλά κατά βάθος δεν υπάρχει μάνα που να μη βλέπει το παιδί της σαν το μωράκι που είχε μέσα της 9 μήνες , αυτό που έβγαλε με πόνο, μεγάλωσε με κόπο και θυσίες, αυτό στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή της, αυτό που την έκανε από γυναίκα ανεξάρτητη, υπεύθυνη ζωοδότρα ΜΑΝΑ.
Έτσι, λοιπόν, όταν θες μια μεροληπτική άποψη, όταν θες να προκαλέσεις συμπάθεια και συγκίνηση, τί πιο συγκινητικό, τί πιο ευαίσθητο, από μία μάνα. Και δη, μία πονεμένη μάνα. Τα κοράκια λοιπόν τα πιάσαν οι ευαισθησίες τους, είναι ξαφνικά ανθρωπιστές και φιλεύσπλαχνοι, είναι προστάτες της μάνας. Τι λέτε προβατάκια μου ;
Μήπως τα πτωματοφάγα, αδηφάγα όρνεα έχουν και τέτοια πλευρά ; Κι αυτά άλλωστε “μάνα τα γέννησε”!
Εγώ πάλι, ως λύκος, το κουτόχορτο δεν το είχα και πολύ του γούστο μου, όσο κι αν το πασπαλίζανε με πρωινή πάχνη και ζάχαρη άχνη, για να φαίνεται αθώο και γλυκό.
Όσο λοιπόν, σε αντιπαραβολή της πραγματικά χαροκαμένης μάνας του Παύλου Φύσσα, θα βλέπω τη μάνα του Ρουπακιά, γιατί κι αυτός έχει μάνα, όσο δε θα μου δείχνουν τις χιλιάδες μάνες των παιδιών που αυτοκτόνησαν, τις δεκάδες χιλιάδες μάνες των παιδιών που δεν έχουν να φάνε ή που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν, γιατί τα απέβαλλαν λόγω ανέχειας και τις εκατομμύρια πλέον μάνες των ανέργων, των απολυμένων, των ¨διαθέσιμων¨ και των μεταναστών – συγνώμη ήθελα να πω “μετακινημένων εργατών” όπως λέει η κυβέρνηση – Ελλήνων στις 5 ηπείρους, και από την άλλη τη μάνα του Στουρνάρα, όσο λοιπόν θα βλέπω τις μάνες όσων χτυπήθηκαν βάναυσα από τα ΜΑΤ γιατί απλά διαδήλωσαν για μια καλύτερη ζωή, σωστά ή λάθος (δικαίωμα τους είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα), κι εκείνους που προφυλακίζονται και σέρνονται στα κρατητήρια γιατί απλά στέκονταν σε μια πορεία και από την άλλη τη μάνα του αστυνομικού που ήτανε επίορκος ή που κρατάει το κλομπ και χτυπάει με την ίδια βαναυσότητα κοπέλες, ανάπηρους και συνταξιούχους. τότε ξέρω σε τί εξυπηρετεί αυτή η ξαφνική “ευαισθησία” και “αμεροληψία”.
Φάε λοιπόν το χορταράκι σου προβατάκι μου καναπεδάτο, αλλά έχε υπόψη σου ότι η ρήση είναι “ο νεκρός δεδικαίωται”, και νεκρός είναι μόνο ο γιος της μάνας του Φύσσα.
