Aγαπητοί αναγνώστες Καλή Χρονιά σε όλους !
Christmas Carol τέλος και για φέτος και επανερχόμεθα στα γνωστά και τετριμμένα.
Την εορταστική αυτή περίοδο την πέρασα στην ανακλινόμενη μπερζέρα, τυλιγμένη με την «μαγική κουβέρτα».
Τα πόδια μου ζέσταινε η ηλεκτρική σόμπα Rokel.
Είχα σηκώσει την έξυπνη σίτα “Κοιτάξτε πόσο έξυπνη και βολική είναι” να λιάζει ο ήλιος το σαλόνι μου.
Η ζέστη με έκανε να τεντώνομαι σαν γάτα και το στήθος μου αγκάλιαζε σφιχτά το φιλικό στο περιβάλλον Pretty Bra, ενώ το ‘Pretty Pants’ εκτός από ρόλο θερμοφόρας και μασαζοκολάν, σήκωνε ψηλά τους γλουτούς μου.
Τόσο ψηλά που συναντούσαν τις μακριές τρέσες μου.
Την ώρα που έσκαγαν τα πυροτεχνήματα σε μια αναλαμπή στον καθρέφτη είδα μια που μου μοιάζει στο είδωλο μου, αλλά δεν ήμουν εγώ.
Ήταν η γυναίκα lego. Μια άλλη Κατερίνα Καινούριου.
Τουβλάκι με τουβλάκι, (κονστρουκτιβισμό το λένε οι διανοούμενοι ) με φτηνιάρικα κόλπα και παίζοντας με την ΤιΒι, διόρθωσα τόσο πολύ τον εαυτό μου παραγγέλνοντας από τις διαφημίσεις, ανάμεσα στις διακοπές για πρόγραμμα, που άρχισα να μοιάζω σ΄ αυτήν που απεχθάνομαι περισσότερο, τη Ναταλία Γερμανού.
Οι παντόφλες αρκουδάκια με τα πατάκια που σε ψηλώνουν μέχρι και πέντε εκατοστά ήταν τακτοποιημένες αναπαυτικά στο χαλί Yasmir, ενώ σε κάθε ναζιάρικο χασμουρητό μου, το ρολόι δώρο με τα ριχτάρια, έκανε τα 3 δαχτυλίδια μου ζιργκόν, αγορασμένα κι αυτά από τηλεμαρκετινγκ, να στραφταλίζουν!
Το υπερδιπλό κουβερτόνι μου Κλαούντια Τιβόλι δεν μπορούσε να με παρασύρει στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να κουνηθώ με όσα φορούσα πάνω μου.
Στο facebook μιλούσα με τη φίλη μου Τζίνα Βαρώνη… ω ναι αυτή ήταν η ιέρεια, η πρώτη διδάξασα του τηλεμάρκετινγκ…
Πρόσφατα δε με έκανε add η Λυρίκα Παπά το 7ο κορίτσι του Pretty Bra αλλά δεν την αποδέχτηκα ακόμα – όσο μιλάει μου φαίνεται σαν χήνα έτοιμη να πετάξει – και εγώ τους φίλους μου τους θέλω να πατάνε γερά στη γη.
Συνελόντι ειπείν αγαπημένοι μου, όπως καταλαβαίνετε, ήταν τόσο βαρετή η τηλεοπτική εορταστική περίοδος, που οι διαφημίσεις τηλεμαρκετινγκ, οι οποίες έχουν παρεισφρήσει σαν ενοχλητικά Μπεν Χουρ στα προγράμματα που παρακολουθούμε, είχαν περισσότερο ενδιαφέρον.
Είπα πρόγραμμα… Από πού να αρχίσω;
Από τις επαναλήψεις της ίδιας ταινίας σε διαφορετική ζώνη που έχει γίνει πια θέσφατο σε όλα τα κανάλια;
Από τα τραπεζομάντηλα του αλήστου τέλους «Στην Υγειά μας»;
Από τη γυναίκα, Μυστήριο Αγγελική Νικολούλη και τη ζεμπεκιά της σαν άλλη Σουφι;
Από τον παροξυσμό καψουροτράγουδων όλο το εικοσιτετράωρο;
Αλήθεια στην Ελλάδα γιατί κυριαρχεί τόσο αυτό το είδος;
Πότε θα πάψει να ερωτεύεται η Ναταλία Γερμανού; Γιατί πονάνε τόσο οι Ελληνες και τραγουδούν με το χέρι στην καρδιά και την μέση γυρτή λες και το μικρόφωνο ζυγίζει πεντακόσια καντάρια;
Αχ, δεν μπορώ βαριέμαι!
Ήταν η πιο φτωχική, πληκτική, απαξιωτική τηλεοπτική χρονιά και νοσταλγώ τα μεξικάνικα.
Τουλάχιστον η Παουλίνα η σφετερίστρια είχε πολύ – πολύ καλύτερους διαλόγους από το Μπρούσκο!
Αν κάποιος μου βρει το σήριαλ αυτό υπόσχομαι να του αφιερώσω την επόμενη ανάρτηση. Τέλος, αφού βγάλω από πάνω μου όλη αυτή τη σαβούρα με την οποία πληρώνεται χρυσός ο τηλεοπτικός χρόνος, θα επανέλθω με ειδικά αφιερώματα ντέκας στις ενότητες της διαφήμισης και της ξανθιάς τρέσας για το 2013!
Έτσι για να μη ξεχνάμε τα κλασικής απαξίας έργα και ημέρες της μεγαλύτερης μηχανής παραγωγής κρέατος και παραμύθας! Της ελληνικής TV.
Στην υγειά της!
