Πρωί Τρίτης, με λίγα σύννεφα και αρκετή υγρασία. Κατευθύνομαι προς μεγάλο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αθήνας για να κάνω τις ετήσιες αιματολογικές εξετάσεις μου. Πάσχω από τη νόσο Von Willebrand, δε στο είπα ε; Ναι! Με βρήκε κι αυτό, αλλά πού είσαι, αριστοκρατική νόσος, κοτζάμ Von είναι! Η νόσος αυτή, για τους πολλούς που δεν γνωρίζουν έχει να κάνει με την έλλειψη ενός παράγοντα στο αίμα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαταραχές αιμόστασης. Νομίζω στο περιέγραψα όσο πιο απλά μπορούσα. Ας με συγχωρήσει κάποιος ειδήμων που διαβάζει αυτή τη στιγμή αν δεν έχω αποδώσει επιστημονικά την ορολογία της νόσου. Δεν είναι αυτό το θέμα άλλωστε!
Τι λέγαμε; Α, ναι, Φτάνω γύρω στις 8:15 και περιμένω στην αίθουσα αναμονής, μαζί με καμιά δεκαριά κυρίους και κυρίες μεγαλύτερης ηλικίας και τρεις νεαρές αδελφούλες που κατεβάζουν το μέσο όρο ηλικίας στο δωμάτιο – για τη δική μου ηλικία ούτε λόγος (!), εγώ τώρα περνάω την εφηβεία μου άλλωστε, δύο ελαφρώς αργοπορημένες νοσοκόμες και τους γιατρούς που σκάνε μύτη λίγο μετά τις 8:30. Αναμονή κι όσο περιμένουμε ανοίγει η αυλαία…
Πράξη Πρώτη
– ‘Τι νούμερο έχετε εσείς;’
– ‘Δεν έχω νούμερο, αλλά έχω έρθει από τις 7 η ώρα το πρωί που δεν ήταν κανένας εδώ’, λέει η πρώτη κυρία.
Ο κύριος στο βάθος κουνάει το κεφάλι επιβεβαιώνοντας σιωπηλά, πως η κυρία είχε έρθει πρώτη.
– ‘Ναι, αλλά εγώ έχω νούμερο που πήρα απ’τον πάνω όροφο!’, πετάγεται η κυρία με το κασκόλ. ‘Πεντέμισι ώρα ήρθα από την Κερατέα.’
– ‘Κι εμείς από την Κρήτη ήρθαμε’, πετάγεται η νεολαία, οι τρεις αδελφούλες, που σας έλεγα.
Η νοσοκόμα βγαίνει από την πόρτα και ζητά να κάνουμε ησυχία. Θα ξαναβγεί κι άλλες φορές, είναι μέσα στα καθήκοντά της, βλέπεις.
Επανέρχεται η κυρία με το κασκόλ.
– ‘Έπρεπε να έχουν νούμερα γιατί έτσι μπερδευόμαστε! Οι γιατροί φταίνε!’, όχι που δε θα έφταιγαν δηλαδή.
Τι να σου κάνουν όμως κι αυτοί! Παλεύουν με πολλές αντιξοότητες καθημερινά – όχι όλοι, οι περισσότεροι, όμως, οι ευσυνείδητοι…
Η ουρά μεγαλώνει…
– ‘Εσύ γιατί περιμένεις;’
Όχι που δε θα ρώταγαν κι εμένα. Εξηγώ στον ασπρομάλλη κύριο πως έχω έρθει κι εγώ για εξετάσεις. Τι πρωτότυπο!
– ‘Εγώ θέλω να μου ρυθμίσουν τα φάρμακα’, μου λέει, και με γρήγορες κινήσεις μου παίρνει τη σειρά, γιατί θα κάνει μόνο δύο λεπτά. Ή τουλάχιστον έτσι το έχει δικαιολογήσει στο μυαλό του.
Αυτή η συνήθεια των μεγαλύτερων ανθρώπων να θεωρούν δεδομένο ότι προηγούνται σε κάθε είδους αναμονή, νοσοκομείο, ιατρείο, δημόσια υπηρεσία, μερικές φορές με ξεπερνά. Απ’την άλλη πάλι σκέφτομαι πως ήταν κι εκείνοι κάποτε νέοι και σκέφτονταν όπως εγώ τώρα. Δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή για να πάρουν μια σύνταξη της πείνας και συνωστίζονται καθημερινά στους γιατρούς για φάρμακα ή μία εξέταση. Τη σκέψη μου διακόπτει η κυρία με το κασκόλ. Ταύτιση σκέψεων; Αρχίζει να παραπονιέται για τα 300 ευρώ σύνταξη που παίρνει και δεν την φτάνουν κι ότι της τα έκοψαν, παρά τα πολλαπλά προβλήματα υγείας που έχει, γιατί δεν πήγε να απογραφεί!
– ‘Αυτό λες εσύ;’, πετάγεται ένας ψαρομάλλης κύριος. ‘Άμα πάρεις τηλέφωνο για ασθενοφόρο, έτσι και πεις πως είσαι πάνω από 70, δεν έρχονται! Όσο λιγότεροι, τόσο λιγότερες συντάξεις θα πληρώσουν…’
Σ’αυτό το σημείο φτάσαμε λοιπόν; Δεν ξέρω πόσο μπορεί να υπερβάλλουν αυτοί οι άνθρωποι, μα τα χρόνια που κουβαλάνε στις πλάτες τους δεν τους επιτρέπουν να λένε κάτι που δεν ισχύει…
Ήρθε η σειρά μου. Η γιατρός μου γράφει το παραπεμπτικό για τις εξετάσεις, απαντάει και στις αγχωμένες ερωτήσεις μου και ανεβαίνω στο ταμείο.
Πράξη Δεύτερη
Στο ταμείο υπάρχει σειρά γιατί υπάρχουν νούμερα. Μέσος όρος αναμονής 35 λεπτά, άντε να δούμε.Έρχεται ένας αλλοδαπός που με τα λίγα ελληνικά που γνωρίζει ζητάει να κάνει μια ακτινογραφία. Δεν έχει παραπεμπτικό κι η υπάλληλος του εξηγεί τη διαδικασία. Μπορεί, αν κατάλαβε όσα του είπαν, μέχρι το τέλος της ημέρας να έχει κάνει την εξέτασή του. Μία άλλη κυρία θέλει να κάνει triplex καρδιάς αλλά ο γιατρός συνταγογράφησε κάποιον υπέρηχο. Τα μπρος πίσω αυτή, για να διορθώσει τα χαρτιά. Τη δεύτερη φορά που θα έρθει το παραπεμπτικό θα γράφει τη σωστή εξέταση αλλά διαφορετικό όνομα, κάποιου άλλου δηλαδή. Και το πέρα δώθε συνεχίζεται…
Έρχεται τρίτη υπάλληλος πίσω από τον γκισέ. Εξυπηρετεί μόνο εισαγωγές ασθενών. ‘Άλλος για εισαγωγή’, φωνάζει κι εγώ ακούω την Αλίκη να λέει ‘Άλλος με τη βάρκα μας’ από τη θρυλική Μανταλένα. Όπως καταλαβαίνεις έχω αρχίσει να διακωμωδώ την κατάσταση μήπως περάσει πιο ευχάριστα η ώρα.
357, το νούμερό μου! Η υπάλληλος με κάνει πάσα στη συνάδελφο, αυτή με τις εισαγωγές, επειδή δεν έχει τώρα δουλειά και καλό θα ήταν να μάθει και τη διαδικασία των παραπεμπτικών, μιας και είναι καινούργια στο πόστο.
– ‘Καλέ, μην της δίνεις να τα κάνει αυτά.’, παρεμβαίνει η τρίτη υπάλληλος.
Τα χαρτιά μου μαζί με την υπομονή μου πηγαίνουν από τα χέρια της μιας, στην άλλη σαν το μπαλάκι του πινκ πονγκ. Ευτυχώς καταλήγουμε στο ότι το ‘κορίτσι των εισαγωγών’ θα ασχοληθεί με κάτι άλλο μιας και δεν ξέρει τη διαδικασία, για να εξυπηρετήσει εμένα. Με το πολυπόθητο τριπλότυπο στο χέρι πάω στις αιμοληψίες.
Πράξη Τρίτη
Ξανασυναντώ τις τρεις νεαρές αδερφούλες του πρωινού και άλλα καινούργια πρόσωπα, έτσι για να υπάρχει ποικιλία. Το επίπεδο συζήτησης έχει ανέβει γιατί ανταλλάσσονται συμβουλές ιατρικού περιεχομένου. Ξέρεις, αυτό που ο καθένας μας κάνει το γιατρό από μόνος του και σου λέει τι είναι καλύτερο να κάνεις. Γρήγορα, όμως, η κουβέντα ξαναγυρίζει στα κοινωνικά. Αναρωτιούνται οι ‘θαμώνες’ πώς θα τα βγάλουν πέρα με τα λίγα χρήματα που παίρνουν…
– ‘Ξέρεις τι είναι να σε ξεριζώνουν απ’το σπίτι σου που ήσουν αρχόντισσα και να έρχεσαι στην Ελλάδα, να στήνεις μια ζωή απ’την αρχή;’, λέει η κυρία που στέκεται μπροστά μου. Κι αμέσως σκέφτομαι πως είναι από την Πόλη, για να το επιβεβαιώσει η ίδια το επόμενο λεπτό.
– ‘Και τι θα γίνει με τα νέα παιδιά;’, λέει η μαμά των τριών κοριτσιών, που σας έλεγα στην αρχή.
– ‘Εμείς φταίμε για αυτά που τους δώσαμε’, λέει η κυρία από την Κωνσταντινούπολη.
Ανάμεσα σε όλες τις αλήθειες που ακούστηκαν μέχρι τώρα, αυτή με άγγιξε πιο πολύ… Γιατί οι επιλογές των προγενέστερων γενιών – και της δικής μας γενιάς, μην κρυβόμαστε – μας έφεραν σ’αυτή την κατάσταση!
Περνάω το παραβάν για την αιμοληψία. Προσφέρω το χέρι μου στην υπηρεσία της μάθησης, γιατί η καινούργια νοσοκόμα χρειάζεται να μάθει πώς βρίσκουν τη φλέβα. Μάλλον όλοι οι καινούργιοι βγήκαν σήμερα κι έπεσαν επάνω μου… Καινούργιο επίσης ‘διαστημικού τύπου’ εξάρτημα-πεταλούδα για να γεμίσει 12 φιαλίδια – ναι καλά διάβασες. Με ενημερώνουν ότι τα αποτελέσματα θα είναι έτοιμα σε κανένα μήνα – έχει ο Θεός μέχρι τότε . Καλημερίζω και φεύγω.
Πράξη Τέταρτη
Αν νόμιζες πως το εργάκι τέλειωσε πριν λίγο, γελάστηκες. Μετά από καμιά ωρίτσα χτυπάει το κινητό μου. Είναι μια μικροβιολόγος, για να με πληροφορήσει πως κάποια από τις εξετάσεις δε μπορεί να γίνει στο νοσοκομείο, το πανεπιστημιακό που λέγαμε. Αναρωτιέμαι βλακωδώς γιατί τηλεφωνεί σε μένα η μικροβιολόγος κι όχι απευθείας στη γιατρό που σύστησε την εξέταση. Η απορία μου λύνεται στο λεπτό καθώς η μικροβιολόγος μου εξηγεί με τον απόλυτα μη ευγενικό της τρόπο, πως δεν μπορεί να ασχοληθεί μαζί μου, γιατί έχει 500 εξετάσεις ημερησίως να κάνει. Άσε που με έχει καλέσει και στο κινητό και θα πληρώσει, λέει η ίδια το τηλεφώνημα. Χωρίς να έχω κατανοήσει πλήρως την όλη κατάσταση, καλώ τη γιατρό για να την ενημερώσω. Μία άλλη συνάδελφός της, γιατί την ίδια τη γιατρό δεν την βρήκα, μου εξηγεί πως ελλείψει κάπου υλικού, συμβαίνει από καιρό σε καιρό κάποιες εξετάσεις να μην γίνονται στο νοσοκομείο. Κι η απορία μου παραμένει: πόσο δύσκολο είναι το μικροβιολογικό εργαστήριο να ενημερώνει τους γιατρούς για τις εξετάσεις που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, ώστε να αποφεύγεται όλη αυτή η ταλαιπωρία. Ζητάω μάλλον πολλά…
Μέχρι τη στιγμή που γράφω τούτες τις γραμμές άκρη δεν έχω καταφέρει να βγάλω. Anyway, καλά αποτελέσματα να έχουμε.