In the late nineteenth century, female cyclists were warned that riding could lead to “bicycle face,” a look of being exhausted and weary. http://bit.ly/2cKpPDp
Αν έχετε κινητό ή ταμπλέτα Android, μην ξεχνάτε να ενεργοποιείτε το Android Device Manager. Για όταν το χάσετε, σας το κλέψουν ή έχει πέσει πίσω από τον καναπέ… http://bit.ly/2dAN0RW
«Και τι νομίζεις ότι μπορεί να σου δώσει;» «Ελπίδα. Την αίσθηση ότι αξίζω κάτι». Ιδού ο σύγχρονος Βρετανός. Γίνομαι θηρίο όταν οι πολιτικοί μας γυρνάνε από τις επαρχίες και λένε, «Αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι της τάδε πόλης, είναι να τους δώσουμε την Ελπίδα». Και το λένε με μια τέτοια αφέλεια λες και περιμένουν να απαντήσουμε με χαρά, «Θα την έχουν!» λες και η Ελπίδα είναι κάτι χειροπιαστό που το βουτάμε, το βάζουμε σ’ ένα φάκελο και το στέλνουμε εξπρές στο ΛίΒερπουλ! Αυτό που χρειάζεται όλος αυτός ο πληγωμένος κόσμος είναι Χρήμα, αλλά μέσα στη φτώχεια τους ντρέπονται να το πουν. Η Ελπίδα μπορεί να φυτρώνει αιώνια μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά δεν μπορείς να τη βυζάξεις απ’ τη ρώγα κανενός όπως βυζαίνουν τα μωρά το γάλα της μάνας. Πρέπει να τη γεννήσουν οι δικοί σου μαστοί. Αυτό δεν ήταν βέβαια το είδος του μηνύματος που θα μπορούσε να δεχτεί μια κοπέλα στην κατάσταση της Πατρίτσια. Οσο για την επιθυμία της να νιώθει ότι αξίζει κάτι… «Ο καλύτερος τρόπος για να συνέλθεις είναι να κάνεις κάτι για κάποιον άλλο», της είπα. Stephen Fry – Ο Ιπποπόταμος http://bit.ly/2dzVNz2
Βάδιζε με τροπο που θύμιζε άνθρωπο ο οποίος είχε επιστρέφει πρόσφατα στον κόσμο. Κάθε του βήμα ήταν προσεκτικό, μετρημένο. Κάθε του βήμα το απολάμβανε. Ήταν ψηλός και καλοξυρισμένος, ίσως και κάπως αδύνατος. Ντυμένος από τη Σάβιλ Ρόου. Με ελαφρύ, μάλλινο κοστούμι σε ύφασμα «ψαροκόκαλο», το σακάκι φαρδύ στους ώμους και στενό στη μέση. Τα γάντια του, από δέρμα νεβρού, ταίριαζαν με τη ρεπουμπλικά του. Έμοιαζε με Άγγλο, γεμάτος σιγουριά από το δικαίωμά του να βρίσκεται σε έναν τέτοιο δρόμο, ένα τόσο ευχάριστο ανοιξιάτικο απόγευμα. Αλλά τα φαινόμενα απατουν. Κι αυτό γιατί κάθε του βήμα ήταν κάπως υπερβολικά προσεκτικό, κάπως υπερβολικά μετρημένο, σαν να δίσταζε να θεωρήσει ολότελα δεδομένο ακόμα και το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Και καθώς προχωρούσε, τα έξυπνα, αεικίνητα μάτια του στρέφονταν πότε αριστερά, πότε δεξιά, σαν να ήταν αποφασισμένος να καταγράψει και την παραμικρή λεπτομέρεια. -Kate Mosse, The Winter Ghosts http://bit.ly/2dhUZBf