Από την μία είχα στο ψυγείο πολλές μέρες κάτι μανιτάρια. Από την άλλη ήθελα κάτι “βρώμικο”, κάτι αντάξιο ενός σουβλακιού σε κακόφημη καντίνα στις 3 το πρωί.
Άρχισα να τηγανίζω τα μανιτάρια σε πιο πολύ λάδι από ότι συνήθως. Γλυκιά κόκκινη πάπρικα, βασιλικό…αρχίζει να παίρνει μια κάπως πιο σιχαμένη μορφή σιγά σιγά. Λίγο κάρυ, φρέσκο κρεμμυδάκι, σκόρδο σε σκόνη γιατί μια κυρία που ψώνιζε στο σουπερμάρκετ μια μέρα μου είπε ότι γίνεται πιο καλό έτσι. (Πιο αλμυρό σίγουρα!)
Τα παραψήνω να πιάσει καλά σαν υφή. Ρίχνω τις πίτες (για σουβλάκι) στο …καμένο νιανιά που έχει μείνει στο τηγάνι για λίγο. Όλα σε μια πιατέλα, τομάτα και γιαούρτι για ξεκάρφωμα.
Σημαντικό: το τηγάνι είχε ακόμα τα λίπη από το πρωϊνό μπέϊκον.